2006 | steundemayas.nl

Juni 2006

Nadat het Centrum aanvankelijk begonnen was, onder de naam “Candela”, als een soort “huiskamerproject” is het momenteel ondergebracht in een gehuurd gebouw. Een grote verbetering ten opzichte van de oude situatie, maar nog verre van ideaal. Behalve een flink tekort aan ruimte is ook de afwezigheid van een goed afsluitbaar lokaal, voor waardevolle spullen, een gemis.

Er heeft zich echter een Japanse donor aangemeld die de kosten van de benodigde materialen voor nieuwbouw voor zijn rekening neemt. De gemeente stelde de grond ter beschikking en in mei is de eerste steen gelegd.

Heel fijn is het te kunnen melden dat onze “Stichting Steun de Maya’s” inmiddels een feit is en dat vanaf heden een eigen Website www.steundemayas.nl de lucht in is. In het blokje “NIEUWS” daarin zullen wij geïnteresseerden op de hoogte proberen te houden van het wel en wee van onze Maya’s en ......

Ruth en Albert

Augustus 2006

Binnen enkele weken vertrekken we voor een half jaar naar Guatemala. Het wordt de derde keer dat we dat land bezoeken om er een steentje bij te dragen aan het welzijn van de Maya bevolking in de dorpen San Juan La Laguna en San Pablo La Laguna. Uiteraard zijn we erg benieuwd naar wat we er gaan aantreffen. Uit het regelmatig contact dat we per e-mail hebben met Evangelina, de directeur van Centro Maya, en met Merlyn, de verantwoordelijke voor ons studiebeursproject, krijgen we de indruk dat het allemaal aardig loopt.

Natuurlijk zijn we er van doordrongen dat er zich ongetwijfeld ook nu weer problemen zullen aandienen en dat het de nodige inventiviteit en energie zal kosten ze de baas te blijven. Naast de plezierige gevoelens is er bij ons, zo kort voor vertrek, dan ook wel degelijk sprake van een zekere “koudwatervrees”. Gelukkig tonen we onszelf in het Vlissings zwembad nu vrijwel dagelijks aan hoe plezierig het water is als je eenmaal aan het zwemmen bent en we maken ons dan ook geen échte zorgen.

Ruth en Albert

Oktober 2006

Een kleine maand is gepasseerd sinds wij uit Nederland vertrokken en we voelen ons alweer helemaal thuis temidden van de Maya’s. De ontvangst in San Juan was erg hartelijk en uit gesprekken met vrijwilligers van Centro Maya begrepen we dat men al dagen doende was het centrum in topconditie te brengen. We vonden het er dan ook geweldig uitzien, temeer omdat we uit eigen ervaring weten hoe moeilijk het is modder en dergelijke buiten de deur te houden.

Onze eerste werkweek werd een makkie omdat het grootste deel van de kinderen naar de hoofdstad was afgereisd om daar deel te nemen aan de spelen voor gehandicapten van Centraal Amerika. Dat kwam ons niet ongelegen omdat we graag ons nieuwe onderkomen zo snel mogelijk op orde wilden hebben. De vorige bewoners hadden kennelijk de vlam in de pan gehad en er ging aardig wat verf door, voor de keukenmuur er weer toonbaar uit zag. Ook de rest kreeg een lik veegvaste muurverf en nu ziet het er allemaal prima uit, zeker naar de hier geldende standaard. Het huis, dat onze vroegere buurvrouw Cecilia voor ons had uitgezocht, heeft een slaapkamer en een woonkamerkeuken. Een veranda loopt over de hele breedte. In de tuin staan wat bomen en we hebben ons uit Holland meegenomen zaad uitgestrooid naar beste inzicht. De limoenen zijn nu rijp en over enkele maanden kunnen we de bananen plukken. De aanwezigheid van vruchtbomen zorgt ervoor dat we regelmatig eekhoorns hun acrobatische kunstjes zien doen. Ook hebben we veel vlinders en vogels op bezoek en éénmaal zag ik een kolibrie op zoek naar nectar. Vanwege het overvloedige vocht huizen er veel padden in onze tuin. We moeten nog aan elkaar wennen. Vaak houdt zo’n beestje je gezelschap als je ’s nachts op de poepdoos zit en ook gebeurde het al dat Ruth er een op het boekenplankje naast het hoofdeinde van het bed trof. Zij nam daarop de enig juiste beslissing en riep mij. Eenmaal ter plaatse zag ik nog juist het dier met een sprongetje onder het bed verdwijnen om daar de nacht verder door te brengen. Het gaf die nacht een extra plezierig gevoel die klamboe zo rond ons bed gedrapeerd.

De kinderen keerden vrijdag ’s laat in de avond terug uit de hoofdstad. Doodmoe en vol nieuwe indrukken. Nog nooit waren ze ook maar een nacht van huis geweest en nu opeens VIJF NACHTEN! Bovendien hadden ze geweldig gepresteerd. De oogst is het vermelden waard: drie zilveren en een gouden medaille. Het had wel even problemen gegeven bij welke categorie onze kinderen moesten worden ingedeeld. Vóór hen werden achtereenvolgens de kinderen van een school voor doofstommen en een groep blinden ingeschreven. Daar de handicaps waar onze kinderen onder gebukt gaan van velerlei aard zijn werd om redenen van administratieve aard gekozen voor een inschrijving als dovenschool. Het lukte de kinderen echter niet langer dan de eerste vijf minuten zich als volwaardig doven te gedragen. Daarna kwam de klad erin maar gelukkig liep dat niet zo in het oog omdat zij opgingen in de massa.

Afgelopen week vierden we samen met gehandicapte kinderen uit naburige dorpen “het feest van het kind”. Ter gelegenheid daarvan moesten alle vrijwilligers een dansje uitvoeren, daarbij gestoken in de plaatselijke klederdracht. Volgens de reisgidsen en de lectuur die zich bezighoudt met de cultuur van de Maya’s is het ongepast om je als “Gringo” te hullen in de “traje típico” en ik sluit me graag bij dat principe aan. Volgens onze Guatemalteekse medewerkers was dat echter weer zo’n typisch dwaas idee van een buitenlander. Hoe dan ook, de kinderen én de Guatemalteken hadden buitengewoon veel plezier toen wij ons dansje uitvoerden. Ik ook trouwens, maar dát kwam omdat het de Maya’s waren die het lukte Ruth de eerste danspassen van haar leven te laten maken.

Intussen kan ik groot nieuws melden van het bouwfront. Bij onze eerste ontmoeting met Juan Mendoza, de president van het oudercomité, nam hij ons trots mee naar de nieuwbouw. We stonden werkelijk perplex! Er is in enkele maanden tijd een volledig schoolgebouw neergezet. Het omvat vijf lokalen van ongeveer 35 m2 en twee lokalen van ongeveer 10 m2 Verder twee gescheiden douche- en toiletruimten. Zonder problemen kunnen er nu drie jongens en drie meisjes tegelíjk hun behoefte doen! De douchekoppen worden voorzien van een “calentador” (elektrisch verwarmingselement) zodat er zelfs warm gedouched kan worden. Twee van de grote lokalen zijn gescheiden door een kolossale deur zodat het mogelijk is er één ruimte van te maken. Alles bij elkaar is het wel een héél grote sprong voorwaarts die er nu gemaakt wordt…..!

Hoewel het gebouw al enige tijd klaar is, moet de datum van de openingsceremonie nog door de autoriteiten worden vastgesteld. We hopen dat het snel in gebruik kan worden genomen want daardoor vervallen de huidige huur- en energiekosten voor onze stichting. Het dan vrijkomende geld kunnen we erg goed gebruiken voor andere zaken.

Vorig jaar oktober trok de orkaan Stan over dit gebied. Nog steeds leven er een twintigtal families in de door de U.S. beschikbaar gestelde noodtenten. De problemen om aan die situatie een einde te maken lijken van administratieve aard te zijn. Overigens heb ik het idee dat het passeren van Stan ook een positieve uitwerking heeft gehad. Het gebied is onder de aandacht gekomen en er lijkt nu meer geld beschikbaar om het te ontwikkelen en toeristisch aantrekkelijker te maken. Boze tongen beweren echter dat, in dit jaar voor de verkiezingen, de burgemeester nog een extra inspanning levert om een volgende termijn zeker te stellen. Hoe dan ook, er zit vooruitgang in!

Groetjes uit Guate,

December 2006

Eén ding is zeker: de tijd vliegt hier voorbij! De eerste drie maanden van ons verblijf zitten er al op en enkele dagen geleden keerden we terug van een kort bezoek aan Belize, nodig om een nieuw visum te krijgen. Natuurlijk leek het ons ook een mooie gelegenheid om er eens even uit te zijn en een paar dagen vakantie te houden op een tropisch eiland, languit onder de palmen. We hielden het drie dagen uit tussen de toeristen. Lang genoeg om er een roodverbrande rug aan over te houden, opgelopen tijdens het snorkelen, maar bij lange na niet voldoende om San Juan uit ons hoofd te zetten. Ook vonden we zowel de temperatuur als de prijzen aan de hoge kant en we waren dan ook erg gelukkig toen het ons lukte een plekje te bemachtigen in het vliegtuig terug.

In mijn vorige brief liet ik weten dat de nieuwe huisvesting van het centrum vrijwel gereed is. Dat is nog steeds het geval. Gelukkig hebben we inmiddels wél toestemming gekregen om het te betrekken en het is heel erg plezierig al die ruimte ter beschikking te hebben. Er is een verzoek gedaan aan de regering om de inrichtingskosten te betalen en bovendien hopen we op een of meer betaalde onderwijskrachten.

Tot voor kort had het centrum een fysiotherapeut ter beschikking die haar werktijden verdeelde tussen de centra van de dorpen San Juan en San Pedro. Het is voorwaar geen gemakkelijke baan. Er moet geheel naar eigen inzicht gewerkt worden en er is geen overleg met een arts. We wisten dat niet alle ouders tevreden waren over haar werk; het kwam voor dat kinderen huilden tijdens de behandeling. Groot was echter onze verbazing toen wij hoorden dat zij ontslagen was.

Er was geen enkel functioneringsgesprek aan voorafgegaan!

Voor de zoveelste keer werd ons duidelijk hoeveel hier te verbeteren valt waar het communicatie en arbeidsverhoudingen betreft.

Gelukkig valt te melden dat uit deze onprettige gang van zaken toch iets goeds is voortgekomen. Er vanuit gaande dat het centrum zoveel mogelijk moet functioneren met Guatemalteekse krachten hebben wij er op aangedrongen een fulltime, breed inzetbare, therapiste voor het centrum aan te trekken. Een jonge enthousiaste vrouw had zich al aangemeld en gelukkig vonden wij Dokter Mercedes (namens de organisatie “Senderos de Maíz”uit Spanje) en Jeanne Nakamaru (U.S.) bereid gezamenlijk het salaris voor hun rekening te nemen.

We zijn erg blij met de komst van Rosaura. Zij heeft in de korte tijd dat wij haar kennen blijk gegeven initiatief te kunnen nemen en rechtstreekse vragen niet uit de weg te gaan. Eigenschappen die in deze omgeving geen gemeengoed zijn. Momenteel volgt ze een spoedcursus Engelse taal.

De voortdurende aanwezigheid van een fysio op het centrum maakt het tevens mogelijk kinderen uit San Pablo iedere dag te behandelen. Dit brengt natuurlijk wel extra transportkosten met zich mee.

Afgelopen maand hadden wij een groep Amerikaanse fysiotherapiestudenten met hun professoren op bezoek. Hoewel het vanwege de verhuizing nogal rommelig was in het centrum lukte het heel plezierig samen te werken. Er zijn video opnamen gemaakt van hun bezigheden met sommige patiëntjes. We zullen daar in de toekomst veel plezier van hebben bij de voorlichting van ouders en vrijwilligers. Bovendien kunnen sommige opnamen gebruikt worden om belangstellenden een idee te geven van de aard van de problematiek van de kinderen in het centrum.

Behalve hun kennis bracht de ploeg ook veel materiaal mee. En bovendien waren er drie metselaars in het gezelschap die het pad naar de woning van Manuel in een rap tempo geëgaliseerd en van een laag cement hebben voorzien. Een heel gemak voor de moeder en de vrijwilligers die Manuel in zijn rolstoel rijden!

We proberen uiteraard steeds weer nieuwe activiteiten te verzinnen om de kinderen een plezierige tijd te bezorgen. Uiteraard behoort het strand vaak tot de mogelijkheden of een rit naar de speeltuin in San Marcos. Een groot succes was ook het bezoek aan een bakkerij in Santa Maria. De geur van de versgebakken broodjes maakte iedereen hongerig en zo deed de bakker ook nog goede zaken. Er ontstond zelfs een gedurfd idee: zou het mogelijk zijn om zo’n bakkerij in het centrum te beginnen? De bakker wil ons graag helpen bij het opzetten van iets dergelijks (zijn dochter is ook gehandicapt). Probleem is natuurlijk het afzetgebied. Misschien valt er wat te organiseren met sommige restaurantjes in San Pedro…

We hebben daar zeker de goodwill van enkele horecagelegenheden. Zo organiseerde de eigenaar van de bar “Freedom” een avond ten bate van het centrum toen hij hoorde dat we financieel moeilijk zaten met onze kerstviering. Opbrengst: 110 euro, een aardige aanvulling op het benodigde bedrag.

De kerstviering sloot ook dit keer het jaar af. Het was allemaal wat soberder dan vorig jaar, toen de ouders er bij aanwezig waren en alle kinderen nieuwe schoenen kregen. Bovendien stonden toen ’s middags de kookpotten te dampen boven het houtvuur en genoot iedereen een warm maal. Maar, hoewel het deze keer wat minder groots is aangepakt, werd deze eerste bijeenkomst in het nieuwe gebouw ook nu een leuk feest. Alle jongens werden door de kerstman voorzien van een nieuwe broek en de meisjes kregen huiswerk mee voor hun moeder, een lapje stof waaruit tenminste één, maar vaak wel twee bloesjes gemaakt konden worden. De kerstman (Aurelio, onze sportleraar), voorzien van weerbarstige baard en de leesbril van Ruth, droeg met zijn leuke aanpak, in grote mate bij aan de feestvreugde.

Aan het einde van dit jaar willen wij graag iedereen bedanken die het ons mogelijk maakte ook dit jaar weer het centrum voor gehandicapten draaiende te houden. Bovendien konden we met Uw hulp mensen laten studeren of soms bijspringen in schrijnende situaties. Op een enkeling onder U zal dit misschien niet van toepassing zijn. Bedenk dan wel dat ook het volgende jaar volop gelegenheid biedt om U van Uw goede kant te laten zien….

¡Feliz Navidad!