December 2012

Dat de Stichting Steun de Maya’s heeft bijgedragen aan de verbetering van de leefomstandigheden van de Maya’s en in het bijzonder de gehandicapten onder hen, is iets waarvoor wij tijdens de viering van de dag van de gehandicapten op 3 december, door de huidige burgemeester van San Juan uitgebreid bedankt werden. Uiteraard zijn wij blij met deze erkenning van het werk dat mede door de giften van onze donateurs mogelijk is gemaakt. Belangrijker echter was zijn toezegging in de toekomst Centro Maya te gaan ondersteunen. Dát brengt ons namelijk een stapje dichter bij het moment dat de overheid zijn verantwoording neemt.

Zover is het echter nog niet! Hoewel er inmiddels meerdere organisaties bijdragen in de kosten van het centrum, neemt onze stichting nu nog steeds het leeuwendeel voor haar rekening. We zijn dan ook verheugd dat de heer Age Kamermans zich beschikbaar heeft gesteld om als ambassadeur van onze stichting fondsen te gaan verwerven; geen gemakkelijke taak in tijden van crisis. In april van dit jaar bracht Age een bezoek aan het centrum om zich te informeren. Een verslag van zijn bevindingen treft U hierbij.

Centro Maya

Eerder schreef ik over het door ons gehuurde buurterrein van Centro Maya waarvan wij hoopten het op den duur te kunnen kopen. De eigenaar daarvan vroeg echter een exorbitant hoog bedrag en toen de eigenaar van het terrein aan de andere zijde van het hoofdgebouw zich met minder tevreden bleek te stellen werd besloten tot de aankoop van dát terrein. Inmiddels is het terrein en de reeds bestaande bebouwing geschikt gemaakt voor gebruik. Tevens is er een mooie werkruimte aan toegevoegd voor de jongvolwassenen die zich bezig houden met het vervaardigen van sierraadjes. Deze zijn erg geliefd bij toeristen en de verkoop ervan loopt als een trein. De werkruimte is sinds kort in tweeën verdeeld en er is een oven geplaatst waarin volkoren brood wordt gebakken. Marinella Bachio, die met haar gezin voor een periode van drie jaar door de Italiaanse organisatie COE (Centro Orientamento Educativo) aan het centrum is toegevoegd, heeft de leiding bij deze activiteiten.

Op onze vraag naar gebruikte laptops (zie vorige nieuwsbrief) kregen wij een reactie uit onverwachte hoek. De Nederlandse ambassade in Guatemala vroeg of wij geïnteresseerd waren in hun (na vijf jaar gebruik) afgeschreven computers. Dit resulteerde in een trip naar de hoofdstad waarvan wij terugkeerden met een tot de nok toe gevuld busje, beladen met twintig computers en elf printers! Een deel daarvan hebben wij inmiddels verkocht en met de opbrengst hebben we de constructie van een speciale computerkamer bekostigd.

Al vanaf 2004 wordt het centrum jaarlijks bezocht door een groep fysiotherapeuten uit Long Island (U.S.A.) Zij maken zich niet alleen verdienstelijk op hun eigen vakgebied en bezoeken patiënten in afgelegen gebieden, maar steken op allerlei gebied de handen uit de mouwen. Dit keer hebben zij een deel van de tuin bij het centrum voorzien van een cementvloer en een zinken dak. De burgemeester leverde daarvoor de lamina golfplaten. Deze overdekte ruimte wordt nu gebruikt als eetzaal en vergaderruimte.

Sinds vorig jaar ontvangt het centrum financiële steun van het Nederlandse Liliane fonds. Dit maakte het o.a. mogelijk alle kinderen te diagnosticeren. Een vertegenwoordiger van het fonds bezocht in november het centrum. Zij sprak haar waardering uit voor de capabele medewerkers en gaf er blijk van onder de indruk te zijn van wat er bereikt is. Zij sprak ook haar vertrouwen uit voor de toekomst van het centrum en zegde toe de steun van het Lilianefonds voort te zetten.

Het studiefonds

Momenteel volgen 40 personen een schoolopleiding, geheel of gedeeltelijk betaald door onze stichting. De verdeling over de verschillende opleidingen is als volgt:

• Basisonderwijs 11 studenten.

Dit jaar gaat daarvan 1 student naar het middelbaar onderwijs.

• Middelbaar onderwijs 13 studenten.

Dit jaar behaalden 3 daarvan het diploma.

• Beroepsonderwijs 14 studenten.

Dit jaar behaalden 3 daarvan het diploma. Zij willen verder studeren maar het geld daartoe ontbreekt.

• Universiteit 2 studenten.

(In Guatemala begint het schooljaar in januari)

Het sociaal fonds

• 5 Families ontvangen maandelijks voedselhulp.
• 2 Families ontvingen hulp bij een overlijden.
• 2 Microcredieten staan uit en worden nu afbetaald.
• Gebit regulatie voor een zwaar gehandicapt meisje.
• Kosten van behandeling en vervoer van een meisje met leukemie.
• Aanschaf van een terrein voor het bouwen van een onderkomen voor alleenstaande moeder met vijf kinderen.
• Incidenteel hulp in noodsituaties.

Ik begon dit schrijven met de vermelding erg blij te zijn met de steun van de huidige burgemeester omdat dat hopelijk een begin is van een grotere betrokkenheid van de overheid bij de zorg voor de gehandicapten. Conadi, de organisatie die de belangen van de gehandicapten in Guatemala behartigt, werkt hier hard aan en Centro Maya draagt daar zeker ook zijn steentje aan bij.

=============================================================

Guatemala, een verhaal over mensen van goede wil.

Bij het voorbereiden van een reis naar Guatemala stuit men op veel onbegrip en waarschuwingen. Een land waar criminaliteit en armoede heersen. Dat was het beeld, waarmee wij werden geconfronteerd toen ons plan om het project van de Stichting Steun de Maya's' te bezoeken vorm kreeg. In de reisgidsen, die wij voor ons vertrek raadpleegden, wordt Guatemala echter het “land van de eeuwige lente” genoemd.

Na een aantal dagen te hebben doorgebracht in de oude monumentale hoofdstad van Guatemala, Antigua, vertrokken we voor een lange tocht door de bergen naar San Juan de Laguna. In dit dorp aan de rand van het meer van Atitlán, bevindt zich het Centro Maya, een dagopvang voor kinderen met een beperking. Het is sinds 2004 de grote passie van Ruth en Albert, de "aanjagers" van dit project. Ruth en Albert troffen wij in hun bescheiden driekamer woning. Een plek, die ook als zoete inval bleek te functioneren voor de mensen, die bij het Centro betrokken zijn. Zelf waren wij in een hotel in het naburig dorp San Pedro ondergebracht. We genoten er van de schitterende omgeving en besteedden de eerste dag aan een kennismaking met de omgeving en het bijkomen van de reis. Het meer van Atitlán is zeker zo mooi als de Noord-Italiaanse meren en er heerst een mild klimaat. In het San Pedro verblijven veel toeristen en de altijd vriendelijke plaatselijke bevolking pikt er een graantje mee van hun aanwezigheid.

De volgende dag vertrokken we met de "carro" (openbaar vervoer, staand achter op een pick-up truck) van ons hotel naar het Centro. Vanaf de halte was het nog een behoorlijke wandeling, maar we werden vriendelijk de weg gewezen door de lokale bevolking, die het Centro Maya wel kennen. Daar aangekomen maakten we direct kennis met de directrice, een capabele vrouw die zelf moeder is van een van de leerlingen.

We maakten kennis met de staf van therapeuten (fysiotherapeut, logopediste, psychologe) en de verpleegster en we zagen er de man aan het werk die met een speciaal daarvoor getrainde hond therapie geeft aan sommige kinderen. Ruth stond voor de klas les te geven. (Inmiddels is de vacature voor de nieuwe onderwijzer vervuld)

Toen wij het Centro bezochten in april van dit jaar was men net een verbouwing aan het afronden, die met behulp van vrijwilligers en buitenlandse giften tot stand is gekomen.

Het Centro biedt onderwijs en therapie voor de gehandicapte kinderen. Daarnaast is er ook maatschappelijke ondersteuning van de gezinnen. Verder is er op ambulante basis hulp aan huis of in de buurt daarvan. Een onderdeel van de organisatie die sterk in ontwikkeling is omdat in toenemende mate hulpvragen komen van buiten het dorp San Juan. Dit vraagt een extra inzet waarop de organisatie eigenlijk niet berekend is. Ook ontbreken er de financiële middelen voor. Samen met een aantal medewerkers hebben wij de tocht meegemaakt door de bergen naar de afgelegen dorpen en gehuchten. Een reis, die heel wat vroeg van onze zenuwen aangezien de wegen en het vervoer een sensatie zijn. Niet alleen vanwege de vaak slechte kwaliteit van de wegen. Het vervoer ging per “kippenbus”, een oude Amerikaanse schoolbus, die met doodsverachting over de wegen wordt voortgereden.

Eenmaal ter plaatse bezochten wij de verschillende gezinnen van de kinderen die ergens in een bijgebouwtje van een kerkje therapie kregen. De armoede en kansloosheid van de mensen die wij daar aantroffen was schrijnend zichtbaar. Toch overal een even hartelijke ontvangst. Dankbaarheid en ook liefde voor de kinderen die de hulp eindelijk kregen waar ze zo lang op hadden moeten wachten. Centro Maya Servicio Integraal (zoals het als Guatemalteekse N.G.O. sinds 2010 staat geregistreerd) is een particulier initiatief. Jarenlang hebben de medewerkers tegen vooroordelen en onbegrip in gewerkt aan de opbouw van het Centro. De laatste jaren krijgen ze steeds meer waardering en het is duidelijk, dat ook de lokale overheid het belang van het Centro begint in te zien. Dat betekent nog niet dat er nu veel middelen vrij komen om verder te bouwen.

Er is ontwikkeling in Guatemala. Gehandicapten veroveren mede dankzij zichzelf, omdat ze als ambassadeur optreden in de maatschappij, langzaamaan een betere positie. De huidige directrice vertegenwoordigt het Centro in landelijke organisaties voor gehandicapten en draagt zodoende ook sterk bij aan de verbetering van de positie van de gehandicapten.

Investeren in dit soort kleinschalige projecten, die vooral door de lokale bevolking worden gedragen is zeer waardevol. Voor Ruth en Albert Ducrot is het een levensvervulling. Het is duidelijk, dat ze investeren met hart en ziel.

Copyright   © All Rights Reserved "Stichting Steun de Mayas"