Juni 2010

Dat ontwikkelingswerk niet alleen positieve ervaringen oplevert maar soms ook gepaard gaat met flinke teleurstellingen is iets wat wij het afgelopen jaar hebben ervaren.

In mijn vorige nieuwsbrief (juni  2009) meldde ik nog verheugd dat de Guatemalteekse overheid blijk gaf van haar betrokkenheid bij ons centrum voor gehandicapte kinderen,  door het toekennen van een aantal onderwijzers. Weliswaar werden wij, Ruth en ik, noch de medewerkers van het centrum betrokken bij de benoemingen en moesten we steeds aan het begin van het jaar afwachten hoeveel onderwijzers er ons dat jaar zouden worden toebedeeld, maar…  Guatemala is Guatemala en we waren al lang blij met wat wij zagen als steun van de overheid.

  Wél ontstonden er van meet af aan problemen rond de organisatie en het beleid.  De samenwerking tussen de door ons aangestelde directeur en de directeur van de afdeling “school” verliep uiterst stroef. De onderwijzers hielden vast aan een regulier schoolprogramma voor de in groepen verdeelde kinderen,  terwijl wij een op ieder kind persoonlijk gericht programma voorstonden.  Een praktisch probleem deed zich voor als de jaarlijkse grote vakantie aanbrak en de onderwijskrachten zich voor drie maanden terugtrokken. Omdat een dergelijk lange periode,  zonder de dagopvang  en de therapieën,  voor deze kinderen onacceptabel is  draaide het centrum dan door met alleen de vaste medewerkers en de vrijwilligers.

Dit jaar volgde op de grote vakantie een periode van staking van de onderwijzers van de nationale scholen. Nadat deze staking beëindigd was lieten onze  onderwijzers,  tijdens de eerste vergadering van alle medewerkers,  weten voortaan niet meer aan de wekelijkse bespreking van de kinderen te willen deelnemen omdat deze buiten hun werktijd viel. Toen Ruth bovendien in de administratie van de onderwijzers aanwijzingen aantrof dat er, in ieder geval gedurende het afgelopen jaar,  enig geld verduisterd was en dat daarvoor handtekeningen van ouders vervalst waren, riepen wij de hulp in van de supervisor (inspecteur van onderwijs) om uit de problemen te komen.  De dag daarop ontving de directeur van het centrum  de aanzegging om met alle medewerkers het gebouw  te verlaten “teneinde verdere problemen te voorkomen”.  Na een periode van actie en protest volgde er een aantal gesprekken met vertegenwoordigers van het ministerie van onderwijs en andere organisaties, waaronder de belangenvereniging van gehandicapten in Guatemala.  Deze gesprekken leverden echter niet het gewenste resultaat op en toen de supervisor uiteindelijk duidelijk stelde dat voor hem alleen het werk van zijn onderwijzers belangrijk was en de overige activiteiten binnen het centrum er minder toe deden,  werd het ons duidelijk dat wij zo niet verder konden!

Tijdens de vergadering, waarbij vele ouders aanwezig waren, lieten wij weten onze steun aan Centro Maya Xe’Kiyaqasiiwaan te beëindigen. De aanwezige ouders stelden wij gerust door de start van een nieuw centrum aan te kondigen. Uiteraard kwam ons besluit niet zomaar uit de lucht vallen en het lijkt me zinvol om onze beslissing hier even toe te lichten.

Nadat hij ontdekt had dat veel gehandicapte kinderen in zijn omgeving voor de buitenwereld verborgen werden gehouden startte de Fransman, Felipe Mathiot , rond het jaar 2000 in San Juan La Laguna een opvangcentrum voor deze kinderen.  Het project was voor de betrokken kinderen, tot dan vaak levend onder erbarmelijke omstandigheden,  van grote betekenis.  Adam Kelly, een ergotherapeut uit Engeland, nam de financiële ondersteuning voor zijn rekening. Toen Felipe in 2004 zijn activiteiten om persoonlijke redenen moest beëindigen besloten de ouders van de kinderen zijn werk voort te zetten. Een comité van ouders kreeg de verantwoording voor de gang van zaken. In deze situatie maakten Ruth en ik kennis met het centrum. Tijdens ons tweede bezoek aan Guatemala ontmoetten we daar Adam Kelly die ons te kennen gaf zijn financiële ondersteuning te willen beëindigen. Dit kwam o.a. voort uit het feit dat er, zijns inziens, na al die jaren nog zo weinig vooruitgang was geboekt. Omdat wij de waarde van het centrum echter wel degelijk onderkenden besloten Ruth en ik daarop het stokje over te nemen en gingen over tot het opzetten van de Stichting Steun de Maya’s.

Van meet af aan bleek dat het moeilijk werken was met het ouder comité. Dit kwam voornamelijk door het lage ontwikkelingsniveau van veel ouders.  Eenmaal maakten we het mee dat tot secretaresse een vrouw werd gekozen die lezen noch schrijven kon. Een ongemakkelijke situatie.  Onze keuze om een nieuw centrum te starten werd mede hierdoor beïnvloed.

De huidige situatie:

• Het oude onderkomen in een door Japan gedoneerd gebouw hebben wij verlaten. Onduidelijk is nog steeds wie de eigenaar van dit gebouw is, het ministerie van onderwijs of de Gemeente. Deze onduidelijkheid is een direct voortvloeisel uit het gebrekkig functioneren van het oudercomité. Inmiddels heeft, drie weken nadat het gebouw door ons was verlaten, de tropische storm Agatha in Guatemala huis gehouden. Na het overtrekken van de storm bleef het gebouw achter voorzien van een dikke, moeilijk te verwijderen, modderlaag.
• Met de kinderen en werknemers hebben wij onze intrek genomen in een huis in het centrum van het dorp. In tegenstelling tot de vroegere situatie, toen wij “weggestopt“ waren aan de rand van het dorp, weet nu iedereen van ons bestaan en wij ervaren de sympathie van veel mensen. (Er hebben zich al twee mensen uit het dorp gemeld als vrijwilliger). Een probleem is echter dat de behuizing veel te klein is.
• Een door ons gekozen oprichtingsbestuur is bezig met het opzetten van een nieuwe organisatievorm. Het wordt een Guatemalteekse N.G.O. (niet gouvernementele organisatie). Van het bestuur kunnen Ruth en ik geen lid zijn omdat we geen ingezetenen van Guatemala zijn. Wél hebben wij de volledige controle over de financiën. Tot de voorlopige bestuursleden horen een oud-schooldirecteur, een tandarts, een advocaat, een fysiotherapeut, een psychologe, een onderwijzer en een ouder. Er zijn nieuwe statuten gemaakt die ter legalisering zijn ingestuurd. Omdat het centrum langzamerhand meer omvattend is dan alleen een dagverblijf voor gehandicapten gaat het verder onder de naam “Centro Maya Servicio Integral”, maar het blijft kortweg aangeduid als “Centro Maya”. Donaties uit de Guatemalteekse gemeenschap zullen bij de nieuwe opzet belastingaftrekbaar zijn. Dit was in de vorige situatie niet het geval waardoor we zeker giften zijn misgelopen.
• Na een uitgebreide sollicitatieprocedure hebben wij een zojuist afgestudeerde onderwijzeres uit het naburige San Pedro aangenomen. Zij werkt dezelfde uren als de overige werknemers en wordt daarbij steeds begeleid door de psychologe.

Problemen:

• Het huidige onderkomen is te klein en we zijn naarstig op zoek naar iets groters dat centraal gelegen is. Door de beperkte ruimte zijn we niet in staat alle in aanmerking komende kinderen te helpen.
• I.v.m. het ontbreken van de financiële middelen kunnen we het transport van kinderen uit de verder gelegen buurtgemeenschappen niet bekostigen.
• Een aanmerkelijke kostenstijging doordat wij nu betalen voor de huur van het gebouw en het energiegebruik. Bovendien komt het salaris van de onderwijzeres voor onze rekening.

We zijn dringend op zoek naar sponsoren!

Plezierig om te kunnen melden:

• Een Zwitserse fysiotherapeute heeft op zich genomen om een aanzienlijk deel van het salaris van de fysiotherapeute van het centrum voor haar rekening te nemen.
• Het centrum heeft de aandacht getrokken van de Noorse Ambassadeur in Guatemala. Hij richt zich met zijn activiteiten speciaal op de Maya’s, de in ontwikkeling achtergebleven bevolkingsgroep van Guatemala. Samen met zijn echtgenote heeft hij bewerkstelligd dat twee muziektherapeutes van de Noorse organisatie “DISSIMILIS” gedurende een week met onze kinderen aan de slag gingen. Na een fantastische week van oefenen showden de kinderen hun kunnen in een echt straatconcert.
• De organisatie Dissimilis heeft een groot aantal muziekinstrumenten geschonken aan het centrum en betaald bovendien een muziekleraar voor een ochtend per week.

Copyright   © All Rights Reserved "Stichting Steun de Mayas"